Jedno z najważniejszych zagadnień przedstawionych w Biblii to upadek i grzeszna natura człowieka. Wiąże się z nim Boże dzieło odkupienia i pojednania poprzez moc krzyża, który poniósł dla ludzkości Pan Jezus, nasz Zbawiciel. Grzech oddzielił nas od Boga, ale Boży dar w osobie Zmartwychwstałego Pana Jezusa przywrócił nas do bliskości z Bogiem.
Ofiary w świątyni
Ofiary składane w postaci zwierząt oraz wszystkie zalecenia dotyczące służby i uwielbienia Boga (w Przybytku Mojżesza na pustyni, a później w Świątyni w Jerozolimie) miały na celu zabezpieczenie narodu żydowskiego przed Bożym gniewem związanym z popełnianymi przez niego grzechami. Składanie ofiar miało także zapewnić Żydom przychylność Boga, ochronę, życie oraz wszelkie błogosławieństwa.
Wszelkie ludzkie upadki, niedoskonałości i grzechy Izraelitów były ciągle na nowo przenoszone na niewinne zwierzęta. Składane ofiary były ofiarami zastępczymi, pozwalającymi zachowywać ludzkie życie. W praktyce wyglądało to w ten sposób, że człowiek, który popełnił grzech, musiał przynieść niewinne zwierzę do kapłana.
Następnie składano zwierzę na ofiarę, dzięki czemu człowiek mógł odejść usprawiedliwiony i wolny. Kara za grzech – śmierć – była w ten sposób przenoszona z winnej osoby na niewinne zwierzę. Bóg ustanowił to jako nakaz, by konsekwencje złamania świętego Bożego prawa przenieść z człowieka na zwierzę.
Krew za życie
Pan Bóg powiedział: Gdyż życie ciała jest we krwi, a Ja dałem wam ją do użytku na ołtarzu, abyście dokonywali nią przebłagania za dusze wasze, gdyż to krew dokonuje przebłagania za życie (Ks. Kapł. 17:11). Potężne ostrzeżenie Boga brzmiało tak: „Jeśli zgrzeszycie, na pewno umrzecie”. Jednak bez względu na to ludzie popełniali grzechy, a efektem tego była śmierć.
Krew niewinnych zwierząt praktycznie cały czas spływała z ołtarza. W swojej łasce Bóg pozwolił, aby zamiast krwi winnego człowieka na ołtarzu wylewano krew niewinnych zwierząt. Kiedy Bóg widział tę krew, był to znak dla Niego, że wymóg sprawiedliwości został spełniony. Sprawiedliwość została dokonana, cena za ludzkie przewinienia zapłacona. W efekcie Bóg mógł obdarzyć swoimi błogosławieństwami i ochroną tych, którzy tą krwią zostali usprawiedliwieni!
Celem posługi składania ofiar w świątyni i ciągłego czytania Pisma Świętego przez Izraelitów było nie tylko samo nauczanie. Chodziło o podnoszenie poziomu oczekiwania w sercach i umysłach narodu izraelskiego względem tej najwyższej ofiary, która miała dopiero nastąpić.
Ta najwyższa ofiara została określona jako coś większego niż tylko przykrycie krwią ich grzechów, niż tylko przypomnienie o grzechu. Miała ona raz na zawsze zmyć, zetrzeć grzechy i przenieść punkt ciężkości z grzechu na możliwość usprawiedliwienia (zob. Psalm 40:6–8; List do Hebr. 10:1–22).
Największa ofiara i moc krzyża
Ta najwyższa i ostateczna ofiara była zapowiedziana jako wypełnienie wszystkich ofiar wymaganych przez Prawo Mojżeszowe. Miała być jednorazowa. Miała zastąpić wszystkie składane ofiary. Miejscem jej złożenia miała być Święta Góra Pana w Jerozolimie (zob. Ew. Łuk. 13:33).
Prorok Izajasz zapowiadał, że na scenie pojawi się prawdziwy Baranek Boży, a Jego Imię będzie brzmiało: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju (Ks. Izaj. 9:5b). Nazwany będzie Imieniem Jezus (Jeszua – z hebr. Zbawienie), ponieważ On zbawi swój lud od grzechów! (Zob. Ks. Izaj. 9:6; Ew. Mat. 1:21).
Jezus, nasz Pan i Mesjasz, naprawdę przyszedł i ofiarował samego siebie jako jednorazową, pełną ofiarę za swoich własnych ludzi podczas święta Paschy. Złożył ją nie tylko za swój żydowski naród, ale także za ludzi ze wszystkich narodów: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata (Ew. Jana 1:29b).
Krew Baranka
Historia powtarzana w całej Biblii, w której Bóg Izraela chce nam wyjaśnić moc krwi Jezusa Chrystusa w opisowej formie – tak, aby poruszyć niewzruszone serca – to historia związana z wyjściem narodu izraelskiego z Egiptu. Każda rodzina w Izraelu musiała zaopatrzyć się w baranka – baranka bez skazy – na całe domostwo. Następnie musiała zabić go po zachodzie słońca (zob. Ks. Wyj. 12).
Przelaną krew tego niewinnego baranka należało zebrać do naczynia, aby później pomazać nią nadproża i odrzwia wejścia do domu. Dlatego, że Bóg powiedział: „Kiedy zobaczę krew, ominę to domostwo” (zob. Ks. Wyj. 12:13; w języku hebrajskim „pesach” znaczy dosłownie „ominąć”).
Każda rodzina żyjąca w tamtym czasie w ziemi egipskiej – dotyczyło to zarówno Egipcjan, jak i Izraelitów – była w niebezpieczeństwie. Śmierć mogła dotknąć każdego domostwa i pozbawić życia pierworodnych synów. Sąd Boży miał dotknąć ziemi egipskiej ze względu na ludzkie bałwochwalstwo.
Pascha i droga wyjścia
W Księdze proroka Ezechiela czytamy, że Izraelici przebywający w Egipcie również dokonywali tych samych bałwochwalczych praktyk i oddawali chwałę bóstwom. I dlatego kara śmierci dotyczyła jednych i drugich grzesznych rodzin (zob. Ks. Ezech. 20:7–10). Jednak Bóg zabezpieczył drogę wyjścia dla Jego własnego narodu. Boża łaska przeniosła karę śmierci i sąd Boży z grzesznych rodzin na niewinnego baranka, zabitego ze względu na ludzi.
Ktoś musiał ponieść śmierć jako konsekwencję ich grzechów. Ale nie był to członek ich własnej rodziny. Nie był to pierworodny syn, nie był to ojciec ani matka, ale niewinny baranek. Grzechy i niebezpieczeństwo śmierci, które dotyczyło każdej izraelskiej rodziny, obciążyły baranka. A zatem życie i niewinność baranka były przykryciem dla całej rodziny. Baranek zmarł, natomiast cała rodzina, łącznie z pierworodnym synem, zostali przy życiu!
Kiedy anioł śmierci szedł przez ziemię egipską, zabierając życie rodzinom Egipcjan, omijał domy żydowskich rodzin, na których odrzwiach zobaczył krew baranka. Śmierć przyszła, ale niszczyciel nie wszedł do tych domów, by je pochłonąć – zamieszkujące je rodziny były zupełnie bezpieczne.
Przekaz „dobrej wieści”
Wówczas tylko Izraelici zostali ostrzeżeni i poinformowani, w jaki sposób mogą się zabezpieczyć. Mojżesz przekazał im konkretne instrukcje, aby zachować ich życie. I kiedy przyjęli z powagą te słowa Pana, przeżyli! Karę za ich bałwochwalstwo i wszystkie popełnione grzechy poniósł baranek, a rodziny otrzymały przebaczenie z powodu przelanej krwi.
Okazało się to w pełni potwierdzonym przesłaniem od samego Boga. Wypowiedziane zostało ustami Mojżesza, który wiernie przekazał Izraelitom Słowo od samego Boga. To Słowo zabezpieczyło ich życie (zob. Ks. Wyj. 12:21). W efekcie przywódcy każdego plemienia Izraela mieli je przekazać wiernie członkom całej rodziny, a rodziny swoim dalszym rodzinom. I w ten sposób cały naród Izraela został ostrzeżony, poinstruowany, a w rezultacie zachowany od śmierci.
I my powinniśmy pamiętać: Albowiem na naszą wielkanoc jako baranek został ofiarowany Chrystus (1 List do Kor: 5:7b).Pan Jezus poniósł za nas śmierć i potępienie – tym jest moc krzyża. Jego zmartwychwstanie dało nam życie i sprawiedliwość, na które nie zasłużyliśmy. Kiedy my wierzymy, że Jego życie jest w nas – a życie, którym my żyjemy, to życie Chrystusa w nas – będziemy żyć wiecznie (zob. List do Gal. 2:20; Ew. Jana 11:26).
Moc krzyża dzisiaj
Potrzebę paschalnego baranka Mojżesz przekazał setkom tysięcy Izraelitów w ciągu dwóch tygodni. Przesłanie ewangelii o Jezusie Chrystusie, który zmarł na krzyżu jako nasz baranek paschalny, dotarło już do milionów ludzi w czterech stronach świata w ciągu dwóch tysięcy lat. Moc krzyża znana jest na całym świecie.
Prawda dotycząca Jego śmierci, złożenia w grobie i zmartwychwstania jest zwiastowana i przyjmowana wiarą we wszystkich narodach na ziemi. Każdy, kto uwierzy i uchwyci się tej ratującej życie prawdy, przekazanej przez usta Jezusa, naszego Pana, na pewno zostanie uchroniony przed wieczną śmiercią, piekłem i zniszczeniem! Jezus mówi w kontekście tej najwyższej ofiary:
Kto spożywa ciało moje i pije krew moją, ten ma żywot wieczny, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym (Ew. Jana 6:54).
Dziś żyje wielki Zbawiciel i Odkupiciel, potężny Pośrednik pomiędzy Bogiem i człowiekiem – Bóg i człowiek w jednej osobie – Jezus Chrystus. W Nim jest życie, ochrona i błogosławieństwo dla całej twojej rodziny. Wszystko to zostało zdeponowane w Jego przelanej krwi.
