Gdy chrześcijanie przeważnie z przychylnością patrzą na współczesne odrodzenie Izraela, coraz większą popularność zyskuje ruch poparcia dla cierpiących Palestyńczyków, sprzyjający ich roszczeniom do państwowości.
Aby znaleźć biblijną podstawę dla tego stanowiska, wielu zwraca się ku modnemu obecnie poglądowi, którego dostarcza teologia wypełnienia. Głosi on, że Izrael wypełnił swoje zbawcze zadanie wraz z przyjściem Chrystusa i narodzinami Kościoła i nie ma już żadnej roli do odegrania w Bożym planie zbawienia. Jednocześnie duży nacisk kładzie się na nieustannie poszerzające się włączenie pogan w ten plan. Kulminację stanowi głoszenie ewangelii wszystkim narodom.
O ogromnej popularności tego poglądu świadczy aprobata, jaką uzyskał on podczas strategicznego Trzeciego Kongresu Lozańskiego na Rzecz Ewangelizacji Świata w październiku 2010 roku w Cape Town.
Z pewnością zamierzona przez Boga uniwersalność rodziny ludzi zbawionych jest prawdą tak podstawową, że żaden chrześcijanin nie potrafiłby jej skutecznie podważyć. Jednak niektórzy mówią o tym powszechnym włączeniu nie-Żydów tak, jak gdyby chodziło o jakieś nowe albo głębsze objawienie. Tymczasem już od samego początku, powołując Abrahama do służby w dziele zbawienia, Bóg nie ukrywał swoich zamiarów. Przeciwnie, powiedział bardzo wyraźnie, że Jego ostatecznym zamierzeniem jest to, aby były błogosławione wszystkie plemiona ziemi (Ks. Rodz. 12:3).
Z drugiej strony apostoł Paweł stwierdza, że jest pewna nieprzemijająca tajemnica w odniesieniu do narodowego Izraela, który nie stracił swej tożsamości w efekcie przyjścia Jezusa i narodzin Kościoła. Zatem teologia wypełnienia w odniesieniu do Izraela, chociaż zawiera kilka słusznych twierdzeń, nie odzwierciedla całej prawdy Słowa Bożego. Prawdę możemy odnaleźć i zrozumieć, studiując historię Bożego Przymierza.
Boże przymierza – opowieść o dziejach zbawienia
Wielkie przymierza opisane w Biblii stanowią w istocie zapis historii Bożego planu zbawienia, począwszy od powołania Abrahama. Przymierze Boga z Abrahamem jest fundamentem, na którym wznoszą się kolejne przymierza, od Mojżeszowego przez Dawidowe, aż po Nowe Przymierze. Każde zostało zbudowane na poprzednim albo dodane do wcześniejszych przymierzy i nie unieważniło ani nie obaliło żadnego z nich (por. List do Gal. 3:16-19).
W przymierzu z Abrahamem Bóg zaoferował swą łaskę i zbawienie wszystkim plemionom ziemi przez wiarę w Niego. Jednak świat nie rozumiał, że potrzebuje zbawienia. Z tego powodu w przymierzu z Mojżeszem Bóg przekazał dziesięć przykazań, aby nam uświadomić, że kiedy nie wypełniamy Bożego prawa, jesteśmy grzesznikami. Dlatego apostoł Paweł powiada, że zakon [prawo Mojżeszowe] był naszym przewodnikiem do Chrystusa (List do Gal. 3:24).
Poprzez Przymierze z Dawidem Bóg zapewnił Króla z rodu Dawida, który będzie sprawiedliwym Sędzią całej ziemi, okazującym łaskę i stosującym Boże prawo według słuszności.
W Nowym Przymierzu ofiara pojednania złożona przez Jezusa umożliwia adopcję nie-Żydów, aby stali się synami Abrahama i dziedzicami obietnicy błogosławieństwa (zbawienia), danej Abrahamowi (por. List do Rzym. 4:1-16; List do Gal. 3:6-14, 29).
Bezgrzeszne życie Jezusa spełniło wszystkie wymogi sprawiedliwości zawarte w prawie Mojżeszowym (zob. List do Rzym. 3:21-26; 1 Piotra 3:18). Okazując doskonałe posłuszeństwo Ojcu, aż do śmierci pod przekleństwem przez zawieszenie na krzyżu, Jezus uzyskał prawo, aby zasiąść na tronie Dawidowym jako Sędzia całej ziemi (zob. Psalm 110; List do Efez. 1:15-23; List do Filip. 2:5-11; List do Hebr. 5:5-10).
Bóg zawsze realizował swój plan zbawienia świata poprzez swój naród wybrany, używając w jednakowym stopniu zarówno ich wiary, jak i niewiary, aby stworzyć z odkupionych jedną rodzinę
Izrael jako strażnik odkupienia świata
Te wszystkie etapy planu zbawienia Bóg zrealizował w obrębie narodu wybranego i poprzez naród wybrany, czyli naród Izraela. Dlatego apostoł Paweł, opisując te niezwykłe przymierza, używa słów oznaczających „własność” czy „posiadanie”.
Na przykład w Liście do Rzymian (9:3-5) wyjaśnia, że przymierza należą do jego braci, krewnych według ciała. Wcześniej, w tym samym liście, podkreśla, że wyrocznie Boże zostały narodowi Izraela powierzone (List do Rzym. 3:1-4). Zwróćmy również uwagę na słowa samego Jezusa, który powiedział Samarytance, że zbawienie pochodzi od Żydów (Ew. Jana 4:22).
Wszystkie te terminy odnoszące się do „własności” zostały użyte, aby opisać niepowtarzalną relację przymierza, którą Bóg ustanowił ze starożytnym Izraelem. To Izraelitom zostały powierzone środki, dzięki którym świat będzie mógł otrzymać zbawienie. Bóg powołał Izrael do relacji powiernictwa, którego beneficjentem, czyli obdarowanym, będzie cały świat. Nawet tytuł do ziemi Izraela został nadany potomkom Abrahama jako powiernictwo, aby poprzez Izrael, po upływie określonego czasu, Bóg zrodził światu wszystkie elementy potrzebne do zbawienia.
Jednak w wypełnianiu tej bezprecedensowej roli rodzicielskiej naród Izraela został również powołany, aby być cierpiącym sługą. Aż do takiego wymiaru, w którym Bóg znieczuli w stosunku do ich własnego, obiecanego im Mesjasza. Apostoł Paweł powiada, że to wszystko przyszło na nich dla dobra nie-Żydów, i wyraża przy tym nadzieję, że okażemy za to wdzięczność (List do Rzym. 11).
Tak więc Bóg powołał naród Izraela, aby zrodzić „Izrael duchowy” – czyli tę jedną, nieustannie rozszerzającą się rodzinę złożoną ze wszystkich zbawionych. My, wierzący nie-Żydzi, nie zastąpiliśmy narodu Izraela, ale powiększamy Izrael duchowy (por. List do Gal. 6:16; List do Efez. 2:11-13).
Zwróćmy uwagę, że każde z tych wielkich biblijnych przymierzy zostało zawarte z narodem Izraela. Bóg zawsze realizował swój plan zbawienia świata poprzez swój naród wybrany, używając w jednakowym stopniu zarówno ich wiary, jak i niewiary, aby stworzyć z odkupionych jedną rodzinę.
Dla wielu nie-Żydów może być zaskoczeniem, że jest to prawda dotycząca również Nowego Przymierza. To Jezus ustanowił je ze swoimi dwunastoma uczniami, Żydami, podczas Ostatniej Wieczerzy, w Górnej Izbie. I nawet Kościół nowotestamentowy został zrodzony w sercach 120 Żydów, zebranych w dniu Pięćdziesiątnicy w tej samej Górnej Izbie.
Zatem apostoł Paweł opiera swoje rozumienie tajemnicy (List do Rzym. 11:25) na nieodwołalności przymierza Boga z Izraelem. W oparciu o to przymierze Bóg nadal realizuje swój plan zbawienia, nawet poprzez niewiarę Izraela. Apostoł Paweł podkreśla zatem, że dopóki naród Izraela odrzuca swego Mesjasza, nie-Żydzi mają jeszcze czas i szansę, aby znaleźć i przyjąć zbawienie.
Izrael jako naród wciąż ma do odegrania konkretną rolę w odkupieniu świata
Teologia wypełnienia a przymierze dawidowe
W Dziejach Apostolskich czytamy kazanie apostoła Piotra (3:17-21), w którym stwierdza on, że wszystkie proroctwa zapowiadające cierpienia Mesjasza rzeczywiście zostały wypełnione. Jednak wciąż pozostaje wiele proroczych zapowiedzi dotyczących odrodzenia Izraela, których część wypełnia się teraz, na naszych oczach, a część dopiero się wypełni. Są to obietnice dotyczące powrotu Żydów do ziemi obiecanej im przez Boga, pomimo że jeszcze nie uwierzyli w Mesjasza. Inne mówią o ich duchowym odrodzeniu dla Boga i Jego Mesjasza w dniach ostatecznych (np. słowa proroctwa zapisane w księgach: Jeremiasza 31, Ezechiela 36, Ozeasza 5-6).
Także Jezus nawiązuje do tego przyszłego odrodzenia Izraela jako narodu, kiedy Jego uczniowie będą zasiadać na dwunastu tronach i sądzić dwanaście pokoleń izraelskich (por. Ew. Mat. 19:28; Ew. Łuk. 13:35).
Wszystkie te fragmenty mówią o przyszłości i związane są z ostatecznym wypełnieniem przymierza (które Bóg zawarł z Dawidem), kiedy Chrystus – jako Syn Dawidowy – obejmie swój tron w Jerozolimie, aby rządzić ziemią w sprawiedliwości i pokoju. A skoro te wszystkie przymierza zostały powierzone narodowi Izraela i zawsze wypełniały się przez ten naród, oznacza to, że naród żydowski nadal ma zbawczą rolę do wypełnienia dla dobra całego świata.
Mówiąc wprost, współczesne odbudowanie państwa Izrael jest zapowiedzią do wprowadzenia całego świata do Królestwa pod panowaniem Mesjasza, by zostało wypełnione przymierze, które Bóg zawarł z Dawidem. W tym procesie Izrael „według ciała” stanie się jednością z duchowym Izraelem – Kościołem – i ostatecznie wkroczy do odpocznienia i pokoju w ziemi, która została mu obiecana przez Boga.
To może być frustrujące dla niektórych chrześcijan, jako że odbiera pewien zakres wpływu z ich rąk. My, chrześcijanie, często myślimy, że wystarczy głosić ewangelię wszystkim narodom i wtedy nadejdzie koniec (zob. Ew. Mat. 24:14). To jest prawda, ale jednocześnie prawdą jest, że Izrael jako naród wciąż ma do odegrania konkretną rolę w odkupieniu świata. Powinniśmy sobie to uświadomić i zrozumieć wszystkie aspekty procesu zbawienia. I mamy się modlić, aby nastąpiło ono za naszych dni, a także okazywać szacunek Izraelowi jako narodowi, który jest nadal wybrany przez Boga, nawet w okresie niewiary (zob. List do Rzym. 11:1.11.29).
