Uwielbienie prawdziwe to uwielbienie autentyczne
Prawdzie uwielbienie to chęć sprawiania Bogu przyjemności i świętowanie Jego wielkości. To nie czas na wywyższanie nas samych. To także nie narzucone nam emocje, z którymi się nie utożsamiamy. Uwielbienie nie polega również na nieuczciwej powadze czy wywieraniu wrażenia, które mogą stać się przeszkodą w całkowitym oddaniu i wolności przed Bogiem. Prawdziwe uwielbienie to uwielbienie autentyczne, kiedy nasza postawa serca jest transparentna. To czas, w którym stajemy przed Bogiem w pełnej szczerości. Mamy świadomość, że jedynie Bóg jest podmiotem uwielbienia i jedynym jego Odbiorcą.
W jednej z książek Jamesa Golla znajduje się ciekawa definicja uwielbienia: „Uwielbienie jest oddawaniem się Bogu całym swoim jestestwem: duchem, duszą i ciałem”. Dalej autor pisze: „W Biblii aż dwanaście różnych hebrajskich i greckich słów tłumaczy się jako uwielbienie. Pierwotny wyraz, czyli shachah, oznacza: obniżać się, oddawać Bogu hołd, leżeć twarzą do ziemi”.
Uwielbienie to styl życia
Apostoł Paweł w Liście do Efezjan 5:19 zachęca nas, abyśmy rozmawiali ze sobą przez psalmy, hymny, pieśni duchowe. Bardzo ważne jest zakończenie tego wiersza: śpiewając i grając w sercu swoim Panu. Nasze uwielbienie to czas dedykowany Bogu.
Uwielbienie nabiera innego wymiaru, kiedy przestajemy patrzeć na siebie, a zaczynamy wpatrywać się w Jezusa. Kiedy pragniemy słyszeć Jego głos i otrzymać Jego wskazówki co do drogi, jaką mamy iść, i wyborów, jakich mamy dokonać. Uwielbienie to daleko więcej niż sama muzyka czy śpiewanie pieśni. To przede wszystkim styl naszego życia. Jeśliby uwielbienie łączyło się tylko z muzyką, osoby niemuzykalne nie byłyby w stanie wielbić Boga, a to stanowiłoby niepoprawny paradoks. Spotykamy się w zgromadzeniu po to, żeby razem oddać Bogu chwałę – każdy jest do tego powołany.
Rola lewitów a uwielbienie
Czym wobec tego jest służba uwielbienia i na czym polega rola lewitów w prowadzeniu uwielbienia w zgromadzeniu? Lewici byli plemieniem izraelskim wybranym przez samego Boga do bardzo cennej w Jego oczach służby. W Piśmie Świętym czytamy o lewitach jako o pierwocinach – mają być oni własnością Pana, darem dla Boga. Lewici są również tymi, którzy mają wstawiać się przed Panem i w Jego Imieniu prosić o błogosławieństwo dla zgromadzenia (Ks. Liczb 4; Ks. Powt. Pr. 10:8).
Czas uwielbienia w zgromadzeniu wierzących jest bardzo istotny. Uwielbienie nie istnieje po to, aby osoby niepunktualne mogły zdążyć na nauczanie Bożego Słowa. Czas uwielbienia został nam darowany przez Boga także po to, aby mogło się wśród nas manifestować Boże namaszczenie i błogosławieństwo. My sami też wiele tracimy, kiedy decydujemy się z tego zrezygnować. Bóg jest Bogiem porządku – jeśli coś nam daje, a my nie chcemy z tego korzystać albo świadomie okradamy się z takiej możliwości, nie bądźmy rozczarowani, że pewne stany czy trudne sytuacje w naszym życiu nie chcą się zmieniać.
Czas uwielbienia jest darowany przez Boga także po to, by mogło się wśród nas manifestować Boże namaszczenie i błogosławieństwo
Ktoś kiedyś bardzo ciekawie to ujął: „Uwielbienie jest dla Boga, a nauczania Słowa Bożego potrzebujemy my, ludzie”. Tym ważniejsza jest w tym wszystkim rola lewitów. Na czym ona polega? Kiedyś zapytano dyrygenta Leonarda Bersteina, który z instrumentów muzycznych jest najtrudniejszy. Odpowiedział: „Drugie skrzypce. Ponieważ wszyscy chcą być pierwszym skrzypkiem”. Jaka z tego płynie wskazówka dla nas? Każdy chciałby grać pierwsze skrzypce, bo te partie są stanowczo ciekawsze. Jednak bez drugich skrzypiec nie ma harmonii. Tak samo jest w służbie uwielbienia: w wymiarze wertykalnym niech sam Bóg będzie pierwszym skrzypkiem. Tym, który jest najważniejszy i który prowadzi. W wymiarze horyzontalnym to lewici wypełniają role, do których zostali powołani w zespole usługujących. To również dlatego w tej służbie Bóg powołuje liderów uwielbienia.
Prawdziwe uwielbienie Boga jest takie, jakim opisuje go Biblia
W Ewangelii św. Jana zapisano rozmowę Jezusa z Samarytanką. W tym wyjątkowym dialogu Jezus zapytany przez Samarytankę o odpowiednie miejsce do oddawania Bogu czci wypowiada słowa, które pomagają nam zrozumieć istotę uwielbienia. Jezus podkreśla, że nadchodzi godzina i jest teraz, gdy prawdziwi czciciele będą czcić Ojca w Duchu i prawdzie. Bo i Ojciec szuka tych, którzy Go tak czczą. Bóg jest Duchem, więc owi czciciele powinni Go czcić w Duchu i prawdzie (Ew. Jana 4:23–24, Nowa Biblia Gdańska).
To niesamowite, że Bóg nie przestał szukać autentycznych czcicieli. On nawet dziś czeka na twój ruch, abyś dołączył do tych, którzy wielbią Boże Imię. Podejmijmy się wyzwania, jakim jest opowiadanie o wielkich dziełach Boga i wywyższanie Go w zgromadzeniu. Pamiętając przy tym, że chwalenie Boga wśród ludzi jest dla nas zaszczytem (Psalm 105:2–3). To przywilej, który obdarza nas pełnią radości, ale także przenosi w obszar prawdziwego świętowania obecności Boga.
