W lipcu tego roku izraelscy archeolodzy odnaleźli kolejny ślad potwierdzający biblijne zapisy historii: w mieście Aszkelon, na wybrzeżu Morza Śródziemnego, odkopano filistyński cmentarz. To pierwsze groby Filistynów, jakie odkryto na Bliskim Wschodzie. Znalezisko to pozwoli naukowcom poznać bliżej historię i kulturę tego starożytnego ludu.
Według Biblii Filistyni byli jednymi z najzacieklejszych wrogów Izraela. Okres ich największej świetności przypada na przynajmniej 1000 lat p.n.e. Zaskakującym faktem jest, że po okresie świetności lud ten został kompletnie zniszczony, nie tylko za sprawą Izraela, ale ostatecznie przez najazd babiloński. Setki lat później Rzymianie, po podbiciu ziem żydowskich, w celu zatarcia wszelkich śladów po Królestwie Judy postanowili nazwać zdobyte ziemie „Syria Palaestina”. Słowo Palaestina miało nawiązywać właśnie do starożytnych wrogów narodu żydowskiego – Filistynów – i ich ziemi (łac. Philistia). Pierwszy zapis tej nazwy pochodzi z II w. n.e. Przez następne dwa tysiąclecia nazwa geograficzna pozostała w użyciu pomimo wojen i podbojów tych ziem, w tym przez Mameluków (wywodzących się z Egiptu) i Turków osmańskich.
W czasach powrotu
Kiedy na początku XX w. Żydzi zaczęli masowo powracać i przenosić się do swojej starożytnej ojczyzny, głównie z powodu narastającego antysemityzmu, w Europie nadal używano nazwy „Palestyna”. Plakaty zachęcające Żydów do alii (powrotu Żydów do ziemi ojców) często były tytułowane: „Wróć do domu – jedź do Palestyny!”. Nazwa ta była powszechnie stosowana aż do 14 maja 1948 r.
Rzymianie, po podbiciu ziem żydowskich, w celu zatarcia wszelkich śladów po Królestwie Judy postanowili nazwać zdobyte ziemie „Syria Palaestina”
W dniu podpisania deklaracji niepodległości państwa żydowskiego było już oczywiste, że nowy kraj będzie się nazywał „Izrael”. Jednak pierwsi syjoniści, którzy modlili się i walczyli o państwo, w którym Żydzi byliby wolni i bezpieczni, mieli poważny dylemat, jak nazywać swoją ojczyznę na Bliskim Wschodzie. Propozycji było wiele: niektórzy z przyzwyczajenia optowali za „Palestyną”, inni proponowali nazwy: „Juda”, a nawet „Syjon”.
Tożsamość w imieniu
Przed ogłoszeniem niepodległości marzenie o żydowskim państwie wydawało się utopią. Kiedy Teodor Herzl pisał o domu dla swojego narodu, nic jeszcze nie wskazywało na to, że jego marzenia się ziszczą. Gdy Pan Bóg nagle zaczął układać podwaliny pod państwo żydowskie, liderzy ruchu syjonistycznego musieli podjąć ważną decyzję: z czym będziemy się identyfikować jako naród – i to na zawsze?
Był taki moment w historii, kiedy wybrany przez Boga naród został podzielony na dwa Królestwa: Judy i Izraela. Królestwo Judy rozwijało się na ziemiach południowych i w pokorze wracało do Bożych zasad. W tym samym czasie północne Królestwo Izraela chyliło się ku upadkowi, odrzucając Boże prawa i przepisy. Z kolei nazwa „Syjon”, choć określała przede wszystkim jedną z gór w Jerozolimie, dzięki ruchowi syjonistycznemu zaczęła obejmować swoim znaczeniem całą Ziemię Obiecaną. Obie nazwy – „Juda” i „Syjon” – choć uzasadnione, ostatecznie ustąpiły miejsca imieniu praojca „Izrael”.
Przeznaczenie narodu
Izrael to imię nadane przez Boga Jakubowi, ojcu dwunastu synów, którzy z kolei zostali ojcami dwunastu plemion. Tych dwanaście plemion synów Izraela zostało wyprowadzonych przez Mojżesza z Egiptu i wkroczyło do Ziemi Obiecanej po 40 latach wędrówki na pustyni. Kiedy Pan Bóg dał narodowi żydowskiemu pierwszego króla, Saula, potomkowie Izraela identyfikowali się już z praojcem Izraelem – tym, który zmagał się z Bogiem, oglądał Go twarzą w twarz i się ostał, ocalał (zob. Ks. Rodz. 32:22–32). Tak, jak tysiące lat wcześniej Bóg wprowadził naród Izraela do Ziemi Obiecanej, podobnie w 1948 r. w tej samej ziemi powstało państwo, nazwane imieniem praojca plemion żydowskich – Izrael.
W południowo-zachodniej części kraju archeolodzy odkrywają pozostałości po wymarłym od wieków ludzie Filistynów i chcą zbadać, co to był za lud, który nie przetrwał. Tymczasem ten, który zmagał się z Bogiem w Peniel, ostał się. Ocalały naród po ponad 2000 lat rozproszenia mieszka ponownie w ziemi, którą Bóg obiecał jego przodkom.
